Poema barbanzón sobre el amor a los animales

0
3602

Más veces de las que quisieramos tenemos malas noticias respecto a la relación entre las personas y los animales. Hace ya un tiempo, Manuel, uno de nuestros compañeros, hizo un post sobre las mejores poesías de naturaleza con especial dedicación a su perra que había fallecido hacía poco tiempo. Aquí lo podéis recordar.

El amor que nos dan los animales es difícilmente comparable, y el amor que tenemos hacia ellos puede llegar a ser tan profundo como cualquiera otra de las sensaciones de la vida. Aquí os presento hoy, un poema rescatado del olvido por mi padre, un poema (aún no se conoce seguro a su autor) escrito por un emigrante en América de la aldea de San Paio (A Pobra do Caramiñal) cuando se enteró que sus canes favoritos, habían sido abandonados por su familia mientras él estaba emigrado. Aquí podéis leer más sobre la historia.

Galicia bonita terra
Xardín dun alegre maio
Dende o chan hasta a serra
Alá na costa, San Paio.

Eu alá fun cazador
Que moitos ten por deporte
Barbanza foi o meu amor
Dende o sur hasta o norte

Tropecei cunhas galguiñas
Que mas deparou a sorte
Non subiron as fontiñas
Pés de mellor contraforte

Coas nariciñas no chan
arrecendendo no rastro
como se apañaran pan
ou se paceran o pasto

Sacudía o rabo a Rula
E a Cerdeña paraba
e cando a Silvada paraba
a pega se levantaba

Canto mais alto subían
Pedras, lume e polvo da eira
Moito mais xenio collían
As cadelas na carreira

E a Silvada a pique ía
Cunha volta daba o rabo
Mirándolle para as cachas
Como a lebre escalzoaba

E lle arremuiñaba a lan
Co alento que lle botaba
E se a irmá lle daba volta
Era dela na rilleira

Se lla puñan costa abaixo
Parecía una centella
E a Silvada era velliña
E por non lle poder chegar
Ía detrás a chorar

Se vos chorastes por mín
Eu por vos tamén chorei
Mañáns de frío e calor
Eu sempre vos recordarei

Eu ben sei que me buscastes
Por leiras, montes e camiños
E porque non me atopastes
Chorastes coma miniños

Chorastes tanto por mín
De moito que me querías
Deixándovos puxen loito
Polas miñas alegrías

E nas vosas tumbas florezan
Loureiros e sugameles
E as follas das hedras crezan
Rosiñas e carabeles

Adiós cadelas adiós
Con corpo e alma
Hasta que alá nos vexamos
Naqueles campos de calma

E adiós cadelas, adiós
Adiós descansar en paz
Hasta que nos vexamos
Nos Campos de Josafá.

Compartir
Artículo anteriorDrone en Hong Kong que entrega un chocolate a 10 km
Artículo siguienteAXENA y ASCEL en contra de la nueva campaña de difamación de los lobos en Barbanza
Desde pequeño siempre fui aficionado a la naturaleza, pasando mis tardes metiendome por donde pudiera en medio del monte y la playa. Así que mi afición traté de hacerla en serio y acabé la carrera de Biología en el año 2003. En la actualidad, estoy realizando la tesis doctoral en el lab. de Biotecnología Vegetal de la Universidad de Vigo. Desde hace tres años presido AXENA, mi trabajo en la asociación está centrado en la coordinación de las diferentes disciplinas que conforman nuestros proyectos, su gestión y claro está, en el área de naturaleza.

Dejar respuesta

Please enter your comment!
Please enter your name here